Jestem mamą. Od prawie 8 miesięcy. Patrząc na Maksia, zastanawiam się, jak, kiedy. Kiedy to minęło? Przed nami pierwszy Dzień Mamy, pierwszy mój. Moje święto. Żadne tam Walentynki, Dni Kobiet.

Dzień Mamy. Dla mnie to brzmi najlepiej na świecie. 

Wiele się zmieniło przez te 8 miesięcy. Wiele zmieniło się we mnie. Nigdy nie byłam tak zmotywowana. I zdeterminowana, żeby osiągnąć to, co sobie zamierzyłam już jakiś czas temu. Nigdy chyba też nie usłyszałam tylu „dobrych” rad od osób, których nawet o nie nie prosiłam. „Nie noś, bo przyzwyczaisz”. „BLW to jakiś wymysł dzisiejszych czasów. Tylko czekać, aż się dziecko udławi”. „Chcesz dawać butelkę? Pff…” Spojrzenia kobiet w parku, bo Maksymilian był bez czapki. (a było wtedy z 20 stopni!) Miałam się poczuć źle, bo przecież jestem nieodpowiedzialna. „Jeszcze się przeziębi”. – Nigdy nie byłam tak rozerwana pomiędzy tym co czuję ja, a tym, co inni chcieliby, żebym czuła.